رم افزار چيست؟ يک پاسخ ساده براي آن عبارتست از: سخت افزار را مي توانيد لمس کنيد اما نرم افزار را نه! اما اين پاسخ بسيار سطحي و ساده است. اگر بخواهيم دقيقتر بگوييم زمانيکه از نرم افزار صحبت مي کنيم در حقيقت منظورمان برنامه اي است که در کامپيوتر اجرا مي شود. در طول تاريخ، دنياي نرم افزارها و برنامه هاي کامپيوتري به موازات توسعه برنامه نويسي (Programming) و زبانهاي برنامه نويسي (Programming languages) توسعه يافته است. بنابراين مطالعه روند توسعه دنياي برنامه نويسي ما را به مطالعه تاريخچه دنياي نرم افزار رهنمون مي سازد. برنامه کامپيوتري چيست؟ يک کار مشخص در کامپيوتر با اجراي سلسه دستورات به صورت پشت سرهم انجام مي شود. اين مجموعه دستورات که به منظور انجام يک کار مشخص به صورت مرتب در يک فايل تهيه و تدوين مي شوند، برنامه کامپيوتري ناميده مي شود. به کسي که اين سلسله دستورات را تهيه مي کند، برنامه نويس مي گويند. محتويات اين فايل را سورس يا منطق برنامه مي نامند. در يک برنامه کامپيوتري فقط دستوراتي وجود دارند که توسط کامپيوتر قابل اجرا هستند. اين دستورات با يک ترتيب از پيش تعيين شده و بر اساس يک مسير منطقي پشت سرهم قرار گرفته اند. اگر همه آنها به درستي اجرا شوند، در آخر کار خاصي را که هدف برنامه نويس بوده است به انجام مي رسانند. ويژگي هايي که غالبا براي تشکيل يک زبان برنامه نويسي مهم شمرده مي شوند: تابع : يک زبان برنامه نويسي، زباني است که براي نوشتن برنامه هاي رايانه اي به کار مي رود که رايانه اي را براي انجام محاسبات يا اجراي الگوريتم و يا احتمالا کنترل دستگاه هاي خارجي مثل چاپگر، ربات و… درگير مي کنند. هدف: زبان هاي برنامه نويسي با زبان هاي طبيعي تفاوت دارند و آن اينکه زبان هاي طبيعي فقط براي فعل و انفعالات بين مردم به کار مي روند، در حاليکه زبان هاي برنامه نويسي همچنين به انسانها اجازه مي دهد که از طريق دستورات با ماشين ها ارتباط برقرار کنند. برخي زبان هاي برنامه نويسي بوسيله يک دستگاه استفاده مي شوند تا دستگاه ديگري را کنترل کند. براي مثال برنامه هاي پست اسکريپت(post script) غالبا توسط برنامه ديگري براي کنترل يک چاپگر و يا نمايشگر ايجاد مي شوند. ساختارها: زبان هاي برنامه نويسي ممکن است ساختارهايي براي تعريف و تغيير داده ساختارها يا کنترل جريان اجرا داشته باشند. توان بيانگر: نظريه محاسبات، زبان ها را بوسيله محاسباتي که توان بيان آنها را دارند طبقه بندي مي کند. تمام زبان هاي “کامل تورينگ” مي توانند مجموعه يکساني از الگوريتم ها را پياده سازي کنند.ANSI/ISO SQL و Charity مثال هايي هستند از زبان هايي که کامل تورينگ نيستند، ولي غالبا زبان برنامه نويسي ناميده مي شوند. برخي مولفين اصطلاح” زبان برنامه نويسي” را محدود به آنهايي مي کنند که مي توانند تمام الگوريتم هاي ممکن را پياده سازي کنند، گاهي اوقات اصطلاح” زبان رايانه” براي زبان هاي برنامه نويسي محدودتر به کار مي رود. زبان هاي غير محاسباتي، مانند زبان هاي مارک آپ(markup) HTML يا گرامرهاي قراردادي مثل BNF، معمولا زبان برنامه نويسي محسوب نمي شوند. يک زبان برنامه نويسي(که مي تواند کامل تورينگ نباشد) ممکن است در اين زبان هاي غير محاسباتي (ميزبان) تعبيه شوند. نسل هاي زبان هاي برنامه نويسي: با توجه به مطالعات پيشين در زمينه روند توسعه ابزارهاي برنامه نويسي، مي توان اين ابزارها را به چند نسل مختلف تقسيم بندي کرد؛ نسل اول در سالهاي دهه برنامه نويسي کامپيوترهاي اوليه توسط تغيير سيم ها و تنظيم هزاران کليد و سوييچ انجام ميشد. در برخي موارد اين تنظيمات بر روي کاغذهاي طومار گونه و يا کارت هاي سوراخشده نوشته مي شدند که به کامپيوتر مي گفتند چه کاري را (What)، به چه صورت (How) و در چه زماني (When) انجام دهد. به منظور اجراي يک نرم افزار، برنامه نويس بايد اطلاعات جامع و کاملي از کامپيوتر موردنظر مي داشت. يک اشتباه کوچک منجر به شکست در کل برنامه کامپيوتري ميشد. نسل دوم در اين دوره افراد به دنبال ابزارهاي سريعتر و راحتتري براي برنامه نويسي بودند. نتيجه اين تلاشها تولد نسل دوم زبان هاي برنامه نويسي در اواسط دهه شد. در اين نسل از نمادها به جاي دستورات صفر و يک استفاده مي شد. نسل سوم در اواخر دهه مفسرهاي زبان هاي طبيعي و کامپايلرهاي پا به عرصه ظهور گذاشتند. قديميترين زبان برنامه نويسي اين نسل FORTRAN است که در سال توسط IBM ساخته شد. در سال زبان برنامه نويسي COBOL به منظور استفاده در دنياي نرم افزارهاي تجاري عرضه گرديد. زبانهاي سطح بالاي برنامه نويسي مانند BASIC ، PASCAL ، ALGOL ، PL/I و C در اين دوره معرفي شدند. نسل چهارم زبانهاي اين نسل برنامه نويس را قادر مي سازند تا کارهاي سطح بالاتر و بيشتري را توسط کد کمتري انجام دهد. هر دستور از زبانهاي اين نسل معادل صدها دستور از زبانهاي نسل - ++C